aplaskaki

Το φινάλε είναι το τελικό στάδιο σε μια παρτίδα σκάκι και αυτό είναι το κομμάτι όπου πολλοί βαθμοί κερδίζονται και χάνονται ακόμα και μεταξύ ισάξιων παικτών. Υπάρχουν πολλοί πρακτικοί κανόνες για το παιχνίδι στο φινάλε όπως οτι "ο Βασιλιάς πρέπει να ενεργοποιείται" ή ότι "οι Πύργοι πρέπει να τοποθετούνται πίσω από τα ελεύθερα πιόνια". Αυτοί οι κανόνες είναι σίγουρα χρήσιμοι αλλά αποτελούν γενικές οδηγίες για τη σωστή στρατηγική στο σκάκι. Παρόλαυτα για να γίνει ο σκακιστής καλός στα φινάλε των παρτίδων χρειάζεται τριβή με περιπτώσεις πραγματικών παρτίδων και ακόμα περισσότερο η θέληση να κερδίσει μια παρτίδα ακόμα και σε 80 κινήσεις αν χρειαστεί. Δεν πρέπει να "σβήνει" ψυχολογικά όταν φεύγουν οι Βασίλισσες από τη σκακιέρα και η παρτίδα απλοποιείται. Ας δούμε 2 παραδείγματα από δικές μου παρτίδες. 1. Ενεργητικά κομμάτια Στην επόμενη παρτίδα ο αντίπαλος μου που είχε τα Λευκά επέλεξε να πάει την παρτίδα στο φινάλε μάλλον πιστεύοντας ότι έχει την ισοπαλία ...

Το αγωνιστικό σκάκι απαιτεί μεγάλη προετοιμασία, ειδικά αν κάποιος παίζει θεωρητικές βαριάντες στο άνοιγμα. Έχουν γραφτεί δεκάδες βιβλία που καλύπτουν μόνο μια παραλλαγή της Σικελικής ή της Ινδικής του Βασιλιά. Τι γίνεται όμως αν ο παίκτης θέλει απλώς να πάρει από το άνοιγμα μια απλή και ισορροπημένη θέση και να επενδύσει τον πολύτιμο χρόνο του σε πιο πρακτικά σημαντικά μέρη του παιχνιδιού, όπως τακτική, στρατηγική και φινάλε;    Κατά τη γνώμη μου, είναι τόσο περίπλοκο όσο θέλετε να είναι. Στην πραγματικότητα, ένας μεγάλος WC του παρελθόντος, ο Κουβανός JR Capablanca, έγραψε στο βιβλίο του "Chess Fundamentals" ότι μια απλή και λογική, κίνηση ανάπτυξης στο άνοιγμα, αν και μπορεί να μην είναι η καλύτερη σε μια δεδομένη θέση, απλά δεν γίνεται να είναι κακή. Έχοντας όλα αυτά κατά νου, βρίσκω αρκετά ικανοποιητικό (ως παίκτης που αισθάνεται καλύτερα σε κλειστές θέσεις 1.δ4) να παίζω την Επίθεση Stonewall με τα λευκά.    Το Stonewall είναι μια εύκολη στρατηγική κυριαρχία...