aplaskaki

Αυτό είναι ένα επιθετικό παιχνίδι με την πολύ κλασική σημασία, καθώς ο Λευκός θυσιάζει ένα κεντρικό πιόνι για να επιταχύνει την ανάπτυξη και να ανοίξει γραμμές. Είναι διαθέσιμο στο Λευκό και θα το έχετε κάθε φορά που ο Μαύρος παλεύει για το κέντρο (όπως κάνουν οι 9 στους 10 παίκτες) ή αλλιώς παίρνετε το κέντρο. Μπορούμε να φτάσουμε στο γκαμπί με διάφορες σειρές κινήσεων: 1. δ4 δ5 2. ε4 δxε4 3. Ιγ3 Ιζ6 4. ζ3 1. δ4 Ιζ6 2. Ιγ3 δ5 3. ε4 δxε4 4. ζ3 1. δ4 Ιζ6 2. ζ3 δ5 3. ε4 δxε4 4. Ιγ3 και ούτω καθεξής. Έτσι, τα Λευκά πετυχαίνουν πιο γρήγορη ανάπτυξη και ανοίγουν τις στήλες ε και ζ. Το μόνο μειονέκτημα αυτού του σχεδίου είναι τόσο απλό όσο γίνεται: Τα Λευκά έχουν χάσει 1 πιόνι. Αυτό καθιστά τον Λευκό υποχρεωμένο να επιτεθεί ενώ ο Μαύρος είναι πιο στρατηγικά ευέλικτος. Ο Μαύρος μπορεί απλώς να ανταλλάξει κομμάτια για να πάρει ένα καλύτερο φινάλε, ή να επιστρέψει το Πιόνι σε μια κατάλληλη στιγμή και να κάνει αντεπίθεση. Κάποιος καλύτερος από εμένα είπε ότι "το να πεις σε έναν παίκτη του Μ...

Πολλά έχουν γραφτεί στη σκακιστική βιβλιογραφία για τη διαφορά μεταξύ μιας λογικής και μιας "φυσικής" κίνησης. Πολλές φορές τα δύο δεν ταυτίζονται. Πολλοί παίκτες μαθαίνουν να παίζουν σκάκι ακολουθώντας γενικούς κανόνες, για παράδειγμα αυτόν που λέει "μην παίζεις ενα πιόνι στην άκρη της σκακιέρας στο άνοιγμα, γιατί ο στόχος είναι το κέντρο". Αυτό είναι αλήθεια και αν κανείς πειραματικά ξεκινήσει 10 παρτίδες με 1.θ4, δηλαδή σπρώχνοντας το ακριανό πιόνι, το πιθανότερο είναι εκ του αποτελέσματος να αποδειχτεί κακή επιλογή. Αυτό ακριβώς κάνει μια τέτοια κίνηση να μοιάζει "αφύσικη" ή "παράξενη". Αυτό όμως δεν γίνεται να ισχύει πάντα. Πολλές φορές παίζοντας μια κίνηση που είναι φυσική αλλά όχι λογική πέφτουμε στην παγίδα του αντιπάλου, ενώ μια κίνηση που μοιάζει παράξενη υπακούει περισσότερο στη λογική και της απαιτήσεις μιας παρτίδας. Θα προσπαθήσω να δώσω ένα παράδειγμα εξετάζοντας το παρακάτω άνοιγμα: 1. η3 θ5 Εδώ ο Λευκός ξεκινάει την παρτίδα θέλον...